Het clublied is ontstaan tijdens de (bus) heenreizen naar de verschillende concoursen. Enkele leden vonden het gepast om met liederen de dode tijd te vullen. Hieruit is onderstaand liedje ontstaan. We praten hier over de periode jaren 50, 60 en 70. Waar de melodie op gebaseerd is, is nog onduidelijk en moeilijk te achterhalen temeer omdat het gros van de leden niet meer bekend is met het lied. Slechts enkele leden kunnen het lied nog uit volle borst meezingen.
Och is der Heytser truupke,
den auch al weer bieein.
Det is zo’n lollig truupke,
zoe zeen der bienoa gein.
Es trouwe kameraden,
komme we altied euverein.
En we zeen den met os alle,
zoe good es auch mer ein.
En bie al die zondage,
den goan we noa de meid.
Die zeute leeve ingelkes,
die zeen zo gaer gevrijd.
Mer kumptj er den eine angere,
zone lummel met broen sjoon.
Dae vrietj os vanne sokke aaf,
dao kinne we niks aan doon.
En is ’t vastelaovendj,
of kermis in ’t landj.
Den is det Heytser truupke,
auch weder biej de handj.
Den drinke we en klinke we,
met vaderlijke trandj,
en reike we os same,
steeds broederlijk de handj.
En zeen die kermis dage,
den weder gepasseerd.
Den is het Heytser truupke,
auch aafgeëxerseerdj.
Den staon ze dao te kieke,
met de henj al in de haor.
De cente nao de bliksem,
en de kop dae is zo zwaor.
En gaon we den ’s zomers,
den same nao ’t concours.
Den komme we auch zeldje,
jao zonger get nao hoes.
Hubbe we den eine beker,
eine lauwerkrans of pries.
Den bringe we de allemaol,
noa Truus biej “Klein Paries”.
En motte we gaon sjeete,
gein last van zenuwe meer.
Die drinke we den allemaol,
jao weg met ’n pötje beer.
Zek minse kiek waat zektj ge noe,
van os Handjboogsjutterie.
We sjeete den auch allemaol,
oet puure leefhubberie.